Ineluctable Goodbye

The time flies so fast
Too fast that I cannot sight
One comes and other goes
Goodbye strikes once more

Surely I know tears will over flow
As a new chapter starts to show
When we wanted it to stay, but leave
Goodbye and pain surely never miss

And here I am, reminiscing time
Try to let go things that fade in time
Goodbye has already transcend
How can I pretend that I don't care?

Barkada

Isa kaming masayang samahan
Sa aming makikita ang pagkakaisa
walang iwanan hanggang wakas
Yan ang motto ng aming samahan



Subukin man kami ng mga problema
malulutas naming yan nang magkakasama
Ngiting lang ng bawat isa
Kami na'y napaligaya



Kasayahan ay parang walang wakas
Basta sama sama sa kulitan
Mga kalokohang di pa awat
Mga kwentuhan hanggang mapagalitan



Ngunit di maiiwasan unos ay dumating
"Paalam" ay kailangan ng bigkasin
Ka'y sakit isiping kailangan ng umalis
At sa susunod ay may ibang katabi



Buwan o taon man ang bilangin
Sa kanila ay wala akong masabi
hindi man kami magkakatabi
Bulong ng puso ay iisa ang ihip



Kami pa rin hanggang dulo
Sama sama at walang nag bago
Pag layuin man ng metro metro
Pagsasamahan namin ay di na mababago

One Afternoon at Vmes

January 6, 2010.

Dahil sa nakakatamad na pag hihitay sa professor ko sa IT na pag isipan kong ma upo sa Vmes at doon mag hintay kung darating ba abg nagaling kong prof. saking pag kakaupo pinag mamasdan ko ang mga taong nag sisidaan sa aking harapan, mga estudyanteng naka upo rin sa mga cavana at may vmes. Rinig na rinig ko ang mga ingay mula sa Hs building na halos ilang metro lang ang layo sa akin. Pakiramdam ko tuloy maling mali ang desisyon ko na mag punta doon. hai.. ramdam ko ang hangin na umiihip sa akin. mga oras na iyon. hindi ko alam kung matutuwa ako dahil hindi ma init sa kinauupuan ko. Pinagmamasdan ko ang mga highschool student habang nakapi papuntang hs court hanggang sa mag simula na sila ng kanilang laro. Naiinis ako sa sarili ko ng mga oras na iyon. Pinag sisihan ko ang pagpunta ko doon. gusto kong mag sulat ngunit hindi ko magawa. pilit sumisiksik sa isip ko ang mga nakaraan di ko na maibabalik pa. bakit kaya lagi na lang akong hinahunting ng mga alaala.. ayokong maalala kasi na mimiss ko sila.. at kapag na miss ko sila nalulungkot ako..
upang hindi ko na mas maramdaman ang pag iisa mas minabuti ko bang na clasrum na lang mag hintay doon malilibang ako ng mga kalokohan ng mga clasm8 ko, doon hindi ko maaalala ang noon at doon hindi ko maririnig ang tawa at hiyawan ng mga hs student doon ibang mukha ang makikita..
Mukha ng aking hinaharap at hindi ng aking nakaraan...

Proj. ko noong 3rd year.. Pag babalik alaala ant title..

Sa tuwing na babasa ko ang luma kong gawa.. wala akong ibang ginawa kundi ang mapangiti ng mag isa.. Sobra akong nag papasalamat na may mga bagay sa paligid ko na nag papaalala sa akin kung sino ako ano ako noon..

e2 ang proj ko noong 3rd year ako.. wala akong binago d2 kahit isang letra.. kaya kung ano ang mabasa mo yan ang isinulat ko noon.. :D enjoy.. :D



Hapon noon naka upo ako noon sa cabanas nag-iisa. Tinitingnan ang mga punong sumasayaw ang hanging ang nag sisilbing awitin nila. Napangiti na lang ako habang pinanonood sila. Masaya silang nag sasayaw. Sa Sobra kong pag ka aliw ko sa panonood sa mga punong nag sasayaw di ko na malayang dumating pala ang aking kaklase. Tinanong niya ako kung bakit ako’y nag iisa. Ngumiti lang ako sa kanya. Napatanong tuloy siya kung ako’y may problema. “Wala” ang sagot ko sa kanya. Pinag paalam niya ang pagkuha niya ng aking mga Cd. Tumango ako nag papahiwatig ng aking pag payag. Napatingin ako sa langit napaka aliwalas nito ang sarap titigan. Sa tuwing tinititigan ko ito gumagaan ang pakiramdam ko. Napa tingin ako sa aking kaliwa may kumakanta. Ano ang kinakanta niya? Yung isa sa paburito kong kanta. Narinig ko sa kanya etong mga salitang ito “I needed some one like you in my life that there was an empty space in my heart you came at the right time in my life I’ll never forget how you brought the sun to shine in my life and took all the worries and fears that I had…” naka tingin lang ako sa kanya habang kinakanta niya iyon. Naalala ko tuloy yung isa kong kaibigan. Nakilala ko siya noong ako’y Grade six. Ang akala ko ay masungit siya pero ang totoo ay hindi. 4th Quarter nung naging mag katabi kami. Unti- unti na kilala ko siya hindi siya ganun. Ang saya niyang kasama ang saya niya katabi. Nang nakasama ko siya ang mga araw ko ay punong puno ng sopresa. Kakaiba talaga siya na sabi ko tuloy sa sarili ko noon “ Sana maging malapit kaming mag kaibigan” . Pero ang lahat ay may katapusan. Ang mga tawanan, ang mga biruan. Nakapag tapos na kami ng elementarya. Pero sa bawat pag tatapos na iyon ay may bagong simula na dapat kong harapin ng buong lakas ng loob at buong talino. Yung ang pagiging High School student ko!

Naisipan kong mag lakad-lakad hanggang sa madaanan ko ang isang gusali. Inisip ko kung papasok ba ako o hindi. Nagulat ako ng may humawak sa aking balikat napatingin ako sa aking likuran kaklase ko pala. Nag tanong siya kung pwede ko daw ba siyang samahan. Pumayag naman ako. Pag akyat naming sa ikatlong palapag nadaanan ko ang isang silid isang klasrum. Huminto ako sa aking pag lalakad wala paatubiling pumasok at iginala ang aking paningin. Nakita ko ang ang larawan ni Mama Mary. Natuwa ako dahil hanggang ngayon ay nan dun parin iyon.. mahigin tatlong taon na nang iniwan ko ang lugar na iyon. Marami akong masasayang alaala sa lugar na iyon. Napaka pasaway naming noong 1st year kami. Nag babatuhan kami ng papel, boy bawang at kahit anong pwedeng mabayo. Parang lagging may bagyo, lagging may gera. Magulo pero masaya. Ilang sandali bumalik na ang kaklase ko. Nakuha na raw niya ang pinapakuha sa kanya. Bago ako umalis sinulyapan ko muli ang silid aralang iyon. Iiwanan kong muli ng silid na iyon katulad ng pag iwan ko noon. Pag labas naman sa gusaling iyon ay umiba ako ng daan. Bumalik ako sa bumalik ako sa aking pag kakaupo sa cabanas. Sa aking pagkaka upon a isipang kong kunin ang aking note buk ubang sagutan ko ang aking takda. Habang iniisip ko yung mga kasagutan. May iba akong naisip, may iba akong naalala. Sino sila? Ang mga kaibigan ko. Ang Debyllyne, eto ang tawag naming sa grupo naming. Eto ang pigsamang letra ng aming mga pangalan. Walo kami sa grupo. Ang saya nila kasama. Yun ang totoo. Masaya, masaya ang bawat araw ko noong 2ny year ako walang araw, walang oras na hindi ako tumatawa. Pumapasok akong masaya at umuuwi ng ng masaya. Ang isang batas sa klasrum nay un “Hindi pwedeng naka simangor”. Madalas kaming na papagalitan ng mga teacher dahil sa maingay at magulo kami. Laluna na mga teacher sa 3rd year. Noon play fest, sa unang pag kakataon naging sound director ako. Ang hirap pala pag ganun ang trabaho. Lagi kang mapapagalitan ng ng director kapag di mo tapos ang pinagagawa sa iyo. Pero “Ok” lang masaya. Pagkatapos ng play tatawagin ka sa stage pag akyat mo makikita mo yung mga tao nag papalakpakan sila. Masarap sa pakiramdam pinapakpakan ka nila. Ang saya talaga! Ngayon ba mimiss ko sila yung pangungulit at panggugulo nila. Lagi ko tuloy naiisip kung bakit kailangan pang iramble yung mga section. Bakit pa? kung kelan komportable ka na sa mga kasama ko saka pa kailangan pang baguhin. Naalala ko tuloy yung kanta ni Avril Lavinge yung,
“Its no suppose to feel this way I need you I need you more and more each day Its no suppose hurt this way I need you I need you tell me..” ang title niya ay Why? Kasi marami akong tanong sa sarili ko sa mga makapaligid sakin.

Bagong taon.. bagong buhay nga ba?

Eto ang gusto kong title.. hahaha.. Bagong Taon Bagong buhay nga ba?
Bakit? wala lng na isip ko lang.. Iniisip ko lang ano ang mangyayari sa taon na ito.. may mabago kaya o may magbago.. haha.. :D :D :D

While I was in the library a while ago na isip ko ang mga nangyari nitong nakaraan taon.. natatwa lang ako sa mga na aalala ko.. para n nga akong tanga na nakangiti mag isa.. :D But i can't help it.. puro mga kalokohan ko kasama ang Block B ang naaalala ko.. :D :D :D :D