Here I am, reminiscing time, it hurts so bad kasi alam kong wala na yun na tapos na yun, alam ko na hindi na mangyayari yun, alam ko na hindi ko na sila makakasama nang tulad nang dati at alam ko na masaya na sila sa buhay nila ngayon. Pero hindi ko ma intindihan ang sarili ko kung bakit ako nalulungkot at nasasaktan pa rin nang ganito kapag naalala ko ang pangyayari noon. Ang totoo ayoko na, ang totoo sawa na ako, ang totoo napapagod na ako, ang totoo gusto ko nang kalimutan ang lahat nang sakit pero hindi ko magawa. Masaya ako sa buhay na meron ako sa ngayon, sa mga taong nasa mundo ko ngayon dahil may mga tao na nag papasaya sa akin, may mga tao na tumutulong sa akin, may mga tao na laging andyan para sa akin at hindi ako iniiwan mga bagay na hindi nila magawa sa akin. Naaalala ko noon ang sabi ko sa sarili ko.. na magiging masaya ako kapag alam ko at nakikita ko na masaya ang mga taong importante sa akin pero mali pala ako doon dahil ang totoo magiging masaya ako kapag kasama ko ang mga taong importante sa akin at alam ko na isa ako sa dahilan kung bakit sila masaya.

Gusto ko nang sabihin kung ano ang nararamdaman ko pero hindi ko magawa dahil natatakot ako sa magiging reaksyon nila na baka hindi ang reakson na inaasahan ko ang matanggap ko.

Sa ngayon, dumaraan ako sa path na iba sa dinaraanan nila, pero sa kabila nang nararamdaman ko umaasa ako darating ang araw na muli dadaan ako sa path na alam ko na makakasama ko sila.