Letter for BM

I knew that day will come; I knew that day will happen and the days that we had, must faced its final bow. But during the times that we are together, during our happy days, those moments I love most, those wonderful time, those moments I pretend it will never happen and so when the day comes, when reality came in front of my face, when we needed to separated and be departed my world stops and start to fall apart and I keep on asking why.
Everyday I keep on questioning things around me, why things need to be that way and why we need to be separated. There were times and moments when I questioned God, why we need to be that way, why we need to walk on different path, and why He let me feel so much heartaches.
I felt so alone, no one was there for me but pain in my heart. Every day I cry for sadness coz I miss you, my heart is broken, a wreck, because you are not around. I need you like an air so I can breathe; I need you like water for me to continue from living.
A lot of changes that happen after we depart our ways and it hurt me a lot. I cannot do anything to help myself from hurting even I try to fight it or ignore it I won’t win maybe because what I had is a different kind of pain, pain that is hard to endure just like a cancer consuming my soul.
Copping up is hard to do, it is because I need to stay at De La Salle Araneta, in this place, our alma matter where we used to walked, we used to laugh, and we used to dream. Everything reminds me of what I used to be, what we used to be, our memories, something that I knew I can never bring back. And so every time I step my foot at the premises of the university it breaks my heart into pieces.
I am on my own and it so hard to accept that you were not around me any longer, my strength leave me, I felt so weak and no one was there for me but my own pain and our memories. Time passed, two years had already gone, and still nothing changes. I still have this pain; it became my companion, my best friend in two years. Good thing it helps me to move on somehow coz in two years it is the only thing that hurt me and it let me endure any other painful things around me.
No one knows how much pain I’m into or how much broken I am inside. My family, my friends they don’t even have a clue what I had. I continue living for two years just like a shadow that need to follow his master, like water that flows, like an air that blows. I pity myself somehow coz I felt like I’m the only one who felt such pain, pain that crushes my heart, seeing you happy and contented in your life makes me jealous, makes me miserable coz you can live without me but I cannot live without you.
I came to the point and I asked myself why I still have the same pain as before, why it hurt me every passing day of my living, why I still keep it deep in my heart, I asked myself if I deserve such pain. At that point I try look at myself and I see different person, I found someone far different from who I am. Pain turns me into someone who I am not; it turns me into someone I should not suppose to be.
I started to hate myself for what I saw and damned me for what I become because of my own doing, because I let the pain live in my heart . I came to the point, a realization that I need to fix myself, to heal the pain for my own good.
Help comes from within I remember that words that makes me realize that I should start to fix my puzzled heart, to pick up the missing piece of my life. No one in this world can help me if it will not start from me, no one can help me if I continue to close my doors from the people around. Certainly everything in life begins in me.
Life is good; I got the chance to figure out things that I need too. That there are certain things in this life that I cannot stop, something that I cannot change coz only God can. It’s not yet too late to overcome the pain, it’s not yet too late to stand up from my hard fall, it is time to climb up and be the person that I should be.
Rainy days are over; sunshine is starting show and I see hope. Today I should focus more on the now, the reality of life, fulfill the life we once dream of. What happened from the past, what happened to us is really part of life, people come and go. I am happy you came across, you made me happy, you made me laugh, you taught me so many good things in life and forever I’ll be grateful and thankful for all the learning’s that I gain from you. I love you and I will always do and forever you will always have a special space in my heart.
Soon enough I’ll be fine, soon the pain that I planted will be cut off, soon I can be a better person, soon I can face you and tell you this is me now, a person you can be proud of, soon we can laugh together about the past and make another moments to remember, and soon enough we can hold each other hand and never let it go.

Here I am, reminiscing time, it hurts so bad kasi alam kong wala na yun na tapos na yun, alam ko na hindi na mangyayari yun, alam ko na hindi ko na sila makakasama nang tulad nang dati at alam ko na masaya na sila sa buhay nila ngayon. Pero hindi ko ma intindihan ang sarili ko kung bakit ako nalulungkot at nasasaktan pa rin nang ganito kapag naalala ko ang pangyayari noon. Ang totoo ayoko na, ang totoo sawa na ako, ang totoo napapagod na ako, ang totoo gusto ko nang kalimutan ang lahat nang sakit pero hindi ko magawa. Masaya ako sa buhay na meron ako sa ngayon, sa mga taong nasa mundo ko ngayon dahil may mga tao na nag papasaya sa akin, may mga tao na tumutulong sa akin, may mga tao na laging andyan para sa akin at hindi ako iniiwan mga bagay na hindi nila magawa sa akin. Naaalala ko noon ang sabi ko sa sarili ko.. na magiging masaya ako kapag alam ko at nakikita ko na masaya ang mga taong importante sa akin pero mali pala ako doon dahil ang totoo magiging masaya ako kapag kasama ko ang mga taong importante sa akin at alam ko na isa ako sa dahilan kung bakit sila masaya.

Gusto ko nang sabihin kung ano ang nararamdaman ko pero hindi ko magawa dahil natatakot ako sa magiging reaksyon nila na baka hindi ang reakson na inaasahan ko ang matanggap ko.

Sa ngayon, dumaraan ako sa path na iba sa dinaraanan nila, pero sa kabila nang nararamdaman ko umaasa ako darating ang araw na muli dadaan ako sa path na alam ko na makakasama ko sila.

UNtitled?

Minsan sa buhay natin...iniisip lang natin ang sarili natin..kung ano yung nararamdaman natin at kung ano yung mag papasaya sa atin...minsan hindi natin na iisip na may nasasaktan tayo, meron tayong napapahirapan, merong nababaliwala na hindi natin namamalayan...malalaman na lang natin kung wala na sila, kung hindi na tayo importante sa kanila.. saka lang natin maiisip na nag kamali tayo, na nawalan tayo, nawalan tayo nang mga tao na kailangan natin. Siguro nga bulag minsan ang mga tao, bulag sa nararamdaman nang iba dahil ang mahalaga lang sa kanila ay ang sariling nararamdaman at hindi nang iba. Sabagay... lahat naman gustong maging masaya di ba?

Minsan na akong nag kamali, minsan ko nang nasaktan ang mga tao sa paligid ko, ayoko nang magkamali ulit, ayoko nang makapanakit pa. Ngunit mahirap mamili..

I hold my heart

I hold my heart
so that no one can touch
I keep it safe
so no one can harm

I know how it feels
when heart is torn apart
I know how it hurts
no one minds your heart

I once let it show
pain is what I face
SO now I try to hold
So no one can break

I love life

I love life.... mas na a-appreciate ko na siya ngayon kesa noon.. mas masaya na ulit ako ngayon.. hindi ko inaasahan na magiging ganito ang lahat.. siguro kasi alam ko na ang punot dulo ng lahat... kung saan nag simula ang lahat.. at dahil na patawad ko na rin ang sarili ko sa lahat... magaan na ang pakiramdam ko... malayo sa kung gaano ka bigat ang dala dala ko noon.. basta ang alam ko ngayon masaya ako... at gusto ko na patuloy na maging masaya ang buhay ko.. malayo sa lahat nang pain,... alam ko mangyayari yun.. :D

:D

Marami nanamang nangyari...maraming oras nanaman ang dumaan..maraming pag kakataon na naging masaya ako..masaya na totoo kahit na super busy ako at sobrang pagod hindi ko nakita ang sarili ko na hindi masaya...

Push them not..

Akala ko tinutulak ko silang palayo, akala ko inilalayo ko ang sarili ko, akala ko ako ang mali, akala ko.. akala ko.. Na guguilty pa ako sa nararamdaman ko, na guguilty pa ako sa ginagawa ko.. pero tama ba na yun ang maramdaman ko, tama ba na iyon ang isipin ko.

This past few days labis kong pinagisipan ang lahat, kung tama ba ng lahat, kung tama ba ang nasa isip ko, at meron akong nalaman.

Bago ko pa sila itulak palayo, na itulak na nila akong napalayo, bago pa ako lumayo, lumayo na sila, nakapag move on na sila ako hindi pa. Ngayon, nakapag move na ako ngunit milya na ang layo nila.

Hindi ako dapat ma guilty hindi ako dapat masaktan hindi ako ang nauna kung hindi sila.

Updated..

I was staring in a blank paper and I don’t know what to write. I stare until I get tired. I know it’s a waste of time and I know it’s not right because I am starting to reminisce again and I hate it because it makes me feel so bad. I remember the times I was so down, the times that I lose the will to fight, the times that I hated my life and those precious times I had. I remember the times I throw myself on the side, away from the world that once that makes me smile. There were those times when I lose my appetite to write and disregard the things that reminds me of who I am. I know I was so damn wrong, but I guess it’s something for me to grow. As years pass me by, I realize that life give me the right, to know the answer that consumes my mind that some people move and leave and some will come and stay. As time continuously moves I learn that there are certainly things that I can’t have no matter how hard I try too and time will never stop even I want too, that I have to move on and face my life on my own. As I move on to life and trying forget the pain inside, somebody came to me and change my whole life. They came and help me to move on and make me realize that pain is no longer in my heart.

Time on my own

I need so time on my own, time to think what really matters to me and who matters to me. For a while I need some time to feel myself, to see myself, to hear myself and to be myself again and be what I want to become. I know I need some time to fix myself, to pick up the lost part of me which I lost when I was in deep pain. Yes, pain, I was hurt before and it concur me and it’s been difficult for me to move on and cope up from it, it turns me into someone that I am not. I separate myself from others and none of my friends knows how much pain I’m into because I don’t want to, because I want to heal the wounds on my own way. I wish to be whole again after that pain I know it’s not easy thing but I know I can do it. I just need a little time on my own.

I'm Okey...

Sa lahat ng mga nang yari sa lahat ng sakit at hirap na naranasan ko labis akong nag papasalamat dahil kung hindi sa mga iyon ay hindi ako magiging malakas, hindi ako magiging matatag. Oo at nasaktan ako, umiyak pero ang importante ay ang ngayon okey na ako kaya ko nang harapin ang mundo, unti unti nang nag hihilom ang mga sugat na sa puso ko, Now, I can prodly say I am happy kasama ang mga bagong tao sa buhay ko at mga taong kahit kelan hindi ko kaya pakawalan. Alam ko na mali ang inilayo ko sila sa buhay ko, na lumayo sa kanila, it hurts, sobra sobra but everything falls into its right place. Wala akong pinag sisihan. I move on, I let go, I accept life as its is, na lahat ay nag babago at mag babago may mawawala at may darating.. Hindi man lahat ng bagay sa buhay ko ay perpekto ang importante ay tanggap ko na ang lahat at kaya ko nang humarap muli sa mga pag subok ng buhay kasama ang mga taong alam ko na hindi ako iiwan at mag sisilbing lakas ko sa aking paglalakbay.



PLYUBER...

Uplifted from the past

After I graduated from high school maraming nang yari, maraming nag bago at nagging napakahirap para sa akin ang lahat. Every turn of my head I see memories of my past and it hurts me so much sa tuwing nakikita ko ang parehong parehong environment. Naging napaka hirap para sa akin ang mag cope up at mag move on maybe because I was so deeply in love with it and mainly because na iwan ako sa Araneta, alone. Torture para sa akin ang araw araw na pag pasok sa school dahil sa tuwing pumapasok ako sa campus, pain is like a candle being lighten in my heart. Ang lahat ng bagay ay nag papaalala sa akin ng nakaraan pero wala akong magawa kung hindi tiisin ang lahat ng sakit at lungkot na nararamdaman ko. There were times na parang gusto kong sumigaw just to ease the pain na nararamdaman ko. I was physically, mentally and emotionally affected and I don’t know what to do in my life. Parati akong lutang at wala sa sarili, sa tuwing nakatingin ako sa mga professor ko tumatagos lang tingin ko sa kanila na para silang invinsible sa paningin ko as if hindi sila nag eexist sa paligid. I remember noong 1st year college ako madalas akong mapagalitan ng Filipino professor ko dahil lagi akong nakatingin sa labas ng bintana at hindi nakikinig sa mga lesson na ititnuturo niya kaya’t madalas pinapaupo niya ako malapit sa kanya. Maraming nag tatanong sa akin kung bakit ko ginagawa iyon, kung ano ang meron sa labas ng bintana, pero wala akong maisagot, hindi ko alam ang dapat sabihin kung ano ang dapat isagot, hindi ko alam kung papaano sasabihin sa kanila ang totoong dahilan kung bakit, hindi ko magawang sabihin sa kanina na yun ang madalas kong gawin noong high school ako, hindi ko magawang sabihin sa kanila na ang totoong dahilan ay para maisip at maramdaman ko na tulad pa rin ng dati ang lahat, kahit alam ko na hindi. Minsan hindi ko rin maintindahina ang sarili ko kung bakit hindi ko maramdaman ang maging totoong masaya na maging tulad nang dati. They smile I smile but deep inside of me I feel so bad, they laugh I laugh but deep inside of me I wanted to cry.
Minsan kong sinabi sa sarili ko na hindi ko kailangan ng mga bagong kaibigan na masaya na ako sa mga kaibigan na meron ako na kontento na ako sa kung ano ang meron ako, yun nga lang nang panahon na iyon wala sila sa tabi ko they were about a thousand miles away from me and the thought of that hurts me a lot that they were not around me at the point I need someone to turn to at the point of my downfall, at the point of my breaking down. I was a loner during that time pinilit kong inilayo ang sarili ko sa maraming tao siguro dahil sa takot sa mga bagay na nasapaligid ko, hindi ko din ma indindihan kung bakit ganoon ang takot kong mapalapit sa iba takot na baka may mapalitan at makalimutan mga taong may malaking parte sa buhay ko. Natakot ako sa mga pagbabago sa mga bagay na hindi ko nakasanayan kaya’t bumuo ako ng sarili kong mundo gumawa ng pader sa pagitan ng totoong mundo. I lived in the darkness and the only thing exist are the memories of my past. I don’t want to give a damn sa sasabihin ng iba, tungkol sa kung ano ang nakikita nila sa akin noon my heart and my mind is very much occupied by the pain of missing my highschool friends at ang isipin pa ang kung ano man ang iniisip nila tungkol sa akin ay hindi ko na magawa pang isingit sa isip at puso ko.
Madalas kong ikutin ang buong campus nang mag isa at hindi ko na mabililang kung ilang beses ko na gagawa iyon sa isang buong araw . It made me happy sometimes sa tuwing napag mamasdan at nakikita ko ang mga lugar na minsan naging malaking parte na buhay ko, sa lugar kung saan minsan akong naging masaya, sa lugar kung saan binuo ko ang sarili, sa lugar kung saan binuo ko ang mga pangarap ko but all the time and every time na nakikita ko ang lahat it also gave unconditional pain in my heart tama nga ang sabi ng iba it makes us laugh whenever we remember the times we cry and when we remember the times we were happy and it makes us want to cry. I hate myself, because it hurts me so bad, it hurts coz I remember everything and I felt like I was the only one who remembers and I hate myself most when I’m wishing and hoping that it all happens again na sana tulad na lang dati ang lahat. Pero pwede pa kaya? I love my past and it hurts me that I have it no longer. I can’t let go of it even thinking of forgetting it hurts me, but my past, its memories, it is the same reason why I keep on going and why I stand still.
I am broken and nobody knows how broken I become because of it, because of the memories of my past. I was in deep pain and the pain grow and grow each and every day na pakiramdam ko wala nang natira sa akin but pain and memories. But I kept everything inside of me and decided not to tell anybody how I felt. I try to wear a mask of happiness so that no one will know how I truly feel and no one will ask what I really feel but behind the mask I know I cannot pretend it is me who is in pain. But it’s better to keep it rather than to explain how I truly feel because it much harder, much more painful kapag nalaman ko na wala naman silang pakialam sa kung ano ang totoo kong nararamdaman. Pero alam ko na hindi ko pwedeng dayain ang sarili ko sa totoo kong nararamdaman, na sasaktan ako dahil wala sila sa tabi ko at dahil gusto ko na sila ang kasama ko.
I used to play basketball with my ex-team mates and friends na lahat highschool student and some people say that I should stay away from them because I am no longer high school student na college na ako pero imbes na lumayo I been more closer to them even more at naging assistant coach pa nila ako. I don’t care sa mga sinasabi ng iba the important thing is me, na masaya ako pag kasama sila maybe you may think I am being unreasonable and selfish pero hindi mo alam, hindi nila alam yung pinagdadaan ko nang mga panahon na iyon, yung nararamdaman ko, kung gaano kasakit yung pilit kong tinataboy sa puso ko, yung bitbitbit ko. My team were there, they were my last chance, my last hope, my harbor, my haven, my resting place with them I forget about pain, I forget about missing anyone and with them around me I am genuinely happy kapag kasama ko sila pakiramadam ko tulad pa rin ng dati ang lahat at walang nag bago. That is why I really love to be with them.
I look at myself as a road. I am at the point of intersection at that time, pero na guluhan ko at hindi ko alam kung tatawid ba ako at uurong ng pasulong o mag u-uturn, at napili ko na mag u-turn, but pain is all I got sa naging decision ko. My world falls apart; everything falls apart at hindi ko alam kung papaano ko muling bubuuhin ang sarili ko.
My first year in college, is my moment of grief, moment of questioning why things are being that way, moment of darkness, tears, and pain. As I go along in my life with traces of tears and fears, with questions unanswered and with pain in my heart. I never expect, one day, that my world will turn in a way I never expect it to be, that one day as I open my eyes my mind starting realized na kailangan ko na ng pag babago, na kailangan ko nang mag bago, na sobra sobra na yung sakit na meron sa puso ko, na malalim na pala ang sugat na ako mismo ang may gawa. I am the one who turn my back from my present life and lived in the past, so I am the reason of my own sufferings and I don’t blame anyone of what I felt.
But how can I move on kung lahat ng nakikita ko ay parte ng nakaraan, nakaraang ayokong kalimutan. How can I move on? yan ang paulit ulit kong tanong sa sarili ko. Every day I try to answer question of my heart, every day I try to fix my broken heart, every day I try to open my eye, every day I try to forget what consumes my mind. But one day I asked how much is my worth for those I care and fought for and for those I love most. As I tried to seek for all the answer, I moved backward and separated myself away from them, I was a thousand miles away I’m into a place where their memories never exist. I test them; I asked myself what if hindi ako mag paramdam sa kanila, what if hindi ako mag text, mag comment sa Friendster, mag email or mag open man lang ng yahoo massager, what if totally walang communication. Just for me to know if they would look for me, just for me to know if they would care to ask where the hell I am, if they would care to text me. I wait, I wait hanggang sa dumating ang point na napagod ako sa kakahintay, napagod na umasa that someone will reach out for me kahit isa man lang sa kanila and It hurts to know that no one cares, hindi ko ma explain yung sakit na naramdaman ko ng panahong iyon. I asked myself if I’m not worthy of anything. Ganun pala kasakit mabalewala ng mga taong sobrang mahalaga, sobrang mahal mo. I asked myself kung kailangan ko pa bang maramdaman iyon para magising ako sa katotohanan na marami na talagang nag bago sa paligid ko. Masakit? Oo, Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin para mabawasan yung sakit na nararamdaman ko ng panahong iyon. Gusto kong talikuran ang lahat, kalimutan ang lahat pero hindi ko kaya dahil sa simpleng dahilan dahil I am too in love with them, sobrang mahal na mahal, sobrang importante. I think of them as reason of my happiness, yung pakiramdam na hindi ako masaya kung wala sila kung hindi sila ang kasama ko. But after what happen things change, I want to change, I try not to care if yung changes ay makakabuti sa iba o hindi pero alam ko makakabuti para sa akin. I want face my life for my own sake.
Second year college 1st semester may tour kami noon 2 days and 1 night very short time right? Pero para sa akin, isa iyon sa importante point ng college life ko dahil nang mga panahon na iyo, iyon ang simula ng mga realization ko. I am with the people na hindi ko inaasahan na magkakaroon ng malaking part sa pag move on ko, sila ang nag mumulat sa akin ng maraming bagay, na pwede pa rin akong maging masaya, na totoong masaya kahit wala ang mga taong iniisip kong kaligayahan ko. There still chances, that it’s not yet too late to go back to the track I once loose that life is really like a road pwedeng mag U-turn. They help to wake up from my night mare. I thank them for helping me to be back again to life. 2nd semester lumipat ako ng block not because hindi na ako masaya sa kanila but because I want to explore more gusto kong malaman kung ano ang pwedeng mang yari, ano ang pwede kong maramdaman. Kilala ko ang mga tao sa block na nilipatan ko ever since kahit palipat lipat ako ng block walang naging iba sa kanila kapag nakakasama ko sila or nakakasalubong sa lobby they greet me with a smile. Pero mas iba kapag kasama sila dahil sa tuwing kasama ko sila pakiramdam ko everything is new, everyday is learning they give me the sense of belonging na kahit na hindi ako belong sa group nila hindi nila pinaramdam na hindi ako member ng group they treat me well and love me the same way they treat others. With the two blocks na nakasama ko noong second year ako I am very much thankful sa kanila because they help me and they make me realized that moving forward is the only thing to cope up from the past. They lighten up my road and journey with me to the path which I failed to take.
My second year life is my turning point dahil iyon ang panahon kung kalian inisip kong mabuti kung ano ang dapat kong gawin sa pain na meron sa puso, kung ano ang dapat kong gawin to heal all wounds and fixed my broken soul, dahil doon muling nagkaroon ng ibang direksyon ang buhay ko. As I asked myself how I can move on, I distance myself from the people of my past, for me to get over them easily para makapagsimula ulit, para muling mahanap ang sarili ko na nawala. Iyon lang ang naisip kong paraan para makapagsimula muli, maging okey ulit tulad nga nang nabasa ko if you want changes, if you want to change and move on you must be willing to sacrifice the old one to the new one at iyon ang ginawa ko. But it doesn’t mean I don’t love them anymore it’s just that need some time for myself para mahanap ang sarili ko, yung dating ako. At first it really hurts me dahil minsan sa kanila umikot ang mundo ko, na isang text nila agad akong mag papaload para makareply, na isang aya lang nila sa akin agad akong pupunta but later own nasanay na lang ako na wala sila sa paligid ko, nagawa ko na humindi at hindi makipagkita, nagawa kong hindi magtext sa kanila. Mind over matter kaya nagawa ko ang mga iyon at dahil na rin sa tulong mga taong madalas kong makasama at dahil hindi rin naman sila madalas na magparamdam at mag text. As I separate myself from the old one I open myself to new one and decided to be with them at ito ang isa sa mga bagay na hindi agad naisip gawin nang nasa first year college ako.
Kinulong ko ang sarili ko sa nakaraan, hinayaan kong lamunin ako ng nakaraan, kaya’t marami akong hindi nakita at naging bulag ako sa mga bagay na sana ay noon ko pa dapat nakita. I realized that everything comes from within that help comes from within walang ibang pwedeng tumulong sa akin kung hindi ang sarili ko. Hindi ako magiging maasaya kung hindi ko tutulungan ang sarili ko kung hindi ko hahayaan ang sarili. Sino pa ba ang pwedeng magsabi na dapat akong maging masaya kung hindi ang sarili ko din.
Now, after two years, I am apparently happy and contented sa buhay na meron ako. I am happy enough for all the simple things that I have and to all the simple things that makes me happy. I already accept that I am no longer a high school student na college na ako. I am happy and enjoying the company with the new people na meron ako sa ngayon. Now, I am trying to look back without hesitation, fear, pain, tears and not being hurt. I’m trying to look at my life now and see the smile, hear the laugh and enjoy life as if they were my first time. I now give more attentions to all things around me, to all the things that I do and to all the people around me. I let myself be free again, do everything I want, experience everything,I try not to limit myself to the things na gusto kong gawin, na pwede kong gawin. I let myself enjoy everything and I let myself enjoy the times with the people I never expect to be with and enjoy life kasama ang mga taong gusto kong kasama. Marami man ang nag bago sa paligid ko at alam ko na isa ako sa mga iyon ay wala akong pinag sisisihan Life is what we make it ako ang nag decide sa lahat walang pumilit, wala nag utos. Lahat ng ginawa ko ay ginawa ko dahil iyon ang gusto kong gawin, lahat ng bagay na ginawa ko dahil yuon ang naramdaman ko, lahat ng sakit, lahat ng lungkot, lahat ng luha walang kahit sinong may kasalanan kung hindi ako. I am now the person that I never expect to be because of my own doing because I let pain turns me into a person I am not. I know isa akong malaking duwag dahil na takot ako sa mga pagbabago, sa mga pwedeng mawala at mapalitan. Pero masisisi ba ninyo ako kung na kontento at masaya na ako sa mga bagay na meron ako noon na ayoko nang mabago iyon? Alam ko na naging bulag ako sa katotohanan, sa mga bagay na sana ay noon ko pa dapat nalaman at nakita. I know I am wrong and I admit my mistake at pinanindigan ko ang lahat ng ginawa ko.
I feel sorry sa mga taong nakalimutan ko, sa mga tao na nasaktan ko, sa mga nabaliwala ko, sa mga taong noon pa ay hindi na ako iniwan, sa mga tao na noon pa lagi andyan para sa akin, sa mga taong noon pa lagi akong pinapahalagahan at minamahal dahil naging makasarili ako, dahil sarili ko lang ang inisip ko, yung sarili kong pain lang ang inisip ko, hindi ko na isip na may nasasaktan na ako, hindi ko na isip na meron akong nababalewala na tao na higit na importante at higit na kailangan ko, yung tao na mula noon hanggang ngayon hindi man kami mag kita oras oras o araw araw hindi niya pinaramdam sa akin na malayo siya.
Two years, ganoon katagal bago ako maging okey ulit. Dalawang taon/apat na semester ang dumaan bago maging maayos ang lahat ng bagay na minsan naging magulo sa buhay ko. Now I am third year college, nag hilom na ang lahat ng sakit, now I can finally say I move on and get over the memories, hindi ko na iniisip na sana highschool na lang ulit ako, na sana lahat ng bagay ay parang high school lang, hindi na rin ako madalas na nakatingin sa labas ng bintana, hindi na rin madalas ang pag titig ko sa highshool building at hindi na ako nasasaktan pag nakatitig ako doon. Tapos na ang dalawang taong iyon, wala nang luha, wala na yung sakit and now I am starting a new year, a new life and new me. Whatever happens before, wala akong pinag sisihan because I learn a lot of things, I gain a lot of experience. Yes, it’s hard to let go of the things that I love and the things that I learn to love it’s is really hard and it shows naman dahil dalawang taon ang pinalipas ko bago ako tulyang magakapag let go it’s really hard and it takes time and courage for me to accept it, na wala na sila sa tabi ko, na nawala na sila sa tabi ko. I hold too much of my past and holding too much of the past give nothing but pain and heart break I learn that accepting is the key to happiness, accepting that in this world, changes is the only constant and permanent at ang umasa na ang lahat ay hindi mag babago at mawawala ay isang malaking kalokohan. Kinailangan ko ng mahabang panahon para matanggap ko na tapos na ang isang parte ng buhay ko, na tapos na ang pagiging high school student ko, na hindi ko na maibabalik pa ang kung ano man ang nawala at kung ano man ang nasira. Hindi ko na maibabalik pa ang panahon kung kelan very secured ako, na ang lahat ng kailangan ko ay nasa paligid ko lang, ang lahat ng saya at ang mga panahaon noong nasa HS building pa ako at ang mga panahon kung kelan ang inisip ko lang ay pumasok sa school para makasama ang mga taong mahalaga sa buhay ko but I realize mali ako na umasa sa kanila, na sa kanila ko lang idedepende ang kaligayahan ko at dahil doon ay nakalimutan ko ang sarili ko, nakalimutan ko na nasasaktan ako, nakalimutan ko din na that they have their own life to live that they have their own choice and that is way I should let them go and let them enjoy their life on their own and let them choose kung sino man ang gusto nilang makasama. It takes time for me to move on because I always compare my past, my previous life to my present life na lagi kong iniisip na dati ganito, dati laging ganito, dati lagi lang silang andyan, dati..dati..dati.. laging dati, puro dati kaya mas lalo akong nasaktan at hindi nakapag move on kaagad. But life goes on kung may mawala man surely meron darating because life is a cycle when we lose we gain and that’s life, learn to accept that in this life that we have it always comes to an end. Now, I much learn the value of people around me the value of the presence of the people na alam ko na lagging andyan para sa akin, na importante sa akin, na alam ko na pinapahalagahan din. Now I love my self more than before.
Daylight has come, two years has gone, but there still a lot of years to come, there are still a lot of time to change the things that I have done wrong marami pang chance para maging masaya ulit marami pa ang makakasamang kong tao na magiging importante sa akin , marami pang pwedeng mawala,marami pa ang mga pagbabagong pwedeng mangyari. Pero iiwan ko iyon para bukas sa future dahil ang importante ay ang ngayon. It’s time to move forward, to enjoy the journey with the people na andyan para sa akin, na nasa tabi ko, it’s time to love life and love myself, it is time to be inspired again and be more than the person of my yesterday and it is time to be happy again. Seeing the smiles on the faces of the people who are important to my life and hearing their laugh makes me happy and want to move on and dream again and make that dream into reality. Now is the start, today is the start of another memories to be keep and another day to be cherish. Now I am living in the moment, I am ready to face the challenge and accept the challenge that life will offer me. I know I can do this. Ako pa! :D

July 1st

This month will play a very important role in my life bukod sa mag bibirthday ako this will be the time para malaman ko kung gaano ako kahalaga sa taong labis kong pinapahalagahan.. On July 16, 2010 may hihitayin akong sign kung ano man iyon sa akin na lang.. Yung ang magiging sagot kung tama ba o mali ang gagawin ko. :D

Month of June

Its really hard to cope up and move on.. to accept that there are certain things in this world that I can't have no mater how hard I want too.. But I'm happy now, I'm happy enough that I have some people that I can be with, that I can laugh with. I am glad that they accept me and love me for whom I become. I am thankful that I have them, I am grateful that God has given me such a wonderful people around me. People that I know I can treasure.

^_^

I try to be a better person than the old me. I try not to be hurt the way I was hurt before. I try to pretend that I don't care to someone very special to me for them to know how painful they cause me. But behind my pretensions I know deep in my heart how much I love them, how much important they are to me, and how their smiles and laugh makes my life so wonderful makes my world go around. But no matter how much I love and care, they fail to see my worth and take me for granted. But thats life I guess, sometimes people neglect you, forsake you and just see you when they need you.

I'm sorry my friend

Isinulat ko toh...para sa aking nag tatampong kaibigan... hahahaha...



I know I hurt you
I admit my mistake
but haven't you think of
that my reasons are not for you to break?

for so long were not talking
I even do not know what to say
And how can I explain something
When you do not want to listen

I do not blame you for being sensitive
It's your right to think that way
For not being there on your birthday
I know I cause you pain

But how can I say sorry
If you do not want to listen
If youre ear is deaf
In my explanation that I want to say

Still I admit I am wrong
So please tell me how to say the word
And if i hurt you so badly
will you still forgive me?

I swear I did not mean anything
but I know I hurt you and I understand it
but please accept my apologies
"I'm sorry" my friend wholeheartedly

I do not want to loose a friend
For a single mistake
Mistake is necessary for a human being
And I know I am not an exemption of it.

Memories

I Close my eyes and see what passed
Realize things that never last
How this so cruel yet so kind
To let me go back to the moment I love

It feel so gland I can picture it out
And feelings also brought back
Even though some hurts me a lot
Still I hope those times I can bring back

Memories are pictures of past
they brought back moments of time
that I thought would last but not
But still I feel so glad when I turn back

But I must accept the fact
Our time had already gone
Some life we must let go
That I would never have it once more

I'm sorry my friend

Isinulat ko toh...para sa aking nag tatampong kaibigan... hahahaha...



I know I hurt you
I admit my mistake
but haven't you think of
that my reasons are not for you to break?

for so long were not talking
I even do not know what to say
And how can I explain something
When you do not want to listen

I do not blame you for being sensitive
It's your right to think that way
For not being there on your birthday
I know I cause you pain

But how can I say sorry
If you do not want to listen
If youre ear is deaf
In my explanation that I want to say

Still I admit I am wrong
So please tell me how to say the word
And if i hurt you so badly
will you still forgive me?

I swear I did not mean anything
but I know I hurt you and I understand it
but please accept my apologies
"I'm sorry" my friend wholeheartedly

I do not want to loose a friend
For a single mistake
Mistake is necessary for a human being
And I know I am not an exemption of it.

Ineluctable Goodbye

The time flies so fast
Too fast that I cannot sight
One comes and other goes
Goodbye strikes once more

Surely I know tears will over flow
As a new chapter starts to show
When we wanted it to stay, but leave
Goodbye and pain surely never miss

And here I am, reminiscing time
Try to let go things that fade in time
Goodbye has already transcend
How can I pretend that I don't care?

Barkada

Isa kaming masayang samahan
Sa aming makikita ang pagkakaisa
walang iwanan hanggang wakas
Yan ang motto ng aming samahan



Subukin man kami ng mga problema
malulutas naming yan nang magkakasama
Ngiting lang ng bawat isa
Kami na'y napaligaya



Kasayahan ay parang walang wakas
Basta sama sama sa kulitan
Mga kalokohang di pa awat
Mga kwentuhan hanggang mapagalitan



Ngunit di maiiwasan unos ay dumating
"Paalam" ay kailangan ng bigkasin
Ka'y sakit isiping kailangan ng umalis
At sa susunod ay may ibang katabi



Buwan o taon man ang bilangin
Sa kanila ay wala akong masabi
hindi man kami magkakatabi
Bulong ng puso ay iisa ang ihip



Kami pa rin hanggang dulo
Sama sama at walang nag bago
Pag layuin man ng metro metro
Pagsasamahan namin ay di na mababago

One Afternoon at Vmes

January 6, 2010.

Dahil sa nakakatamad na pag hihitay sa professor ko sa IT na pag isipan kong ma upo sa Vmes at doon mag hintay kung darating ba abg nagaling kong prof. saking pag kakaupo pinag mamasdan ko ang mga taong nag sisidaan sa aking harapan, mga estudyanteng naka upo rin sa mga cavana at may vmes. Rinig na rinig ko ang mga ingay mula sa Hs building na halos ilang metro lang ang layo sa akin. Pakiramdam ko tuloy maling mali ang desisyon ko na mag punta doon. hai.. ramdam ko ang hangin na umiihip sa akin. mga oras na iyon. hindi ko alam kung matutuwa ako dahil hindi ma init sa kinauupuan ko. Pinagmamasdan ko ang mga highschool student habang nakapi papuntang hs court hanggang sa mag simula na sila ng kanilang laro. Naiinis ako sa sarili ko ng mga oras na iyon. Pinag sisihan ko ang pagpunta ko doon. gusto kong mag sulat ngunit hindi ko magawa. pilit sumisiksik sa isip ko ang mga nakaraan di ko na maibabalik pa. bakit kaya lagi na lang akong hinahunting ng mga alaala.. ayokong maalala kasi na mimiss ko sila.. at kapag na miss ko sila nalulungkot ako..
upang hindi ko na mas maramdaman ang pag iisa mas minabuti ko bang na clasrum na lang mag hintay doon malilibang ako ng mga kalokohan ng mga clasm8 ko, doon hindi ko maaalala ang noon at doon hindi ko maririnig ang tawa at hiyawan ng mga hs student doon ibang mukha ang makikita..
Mukha ng aking hinaharap at hindi ng aking nakaraan...

Proj. ko noong 3rd year.. Pag babalik alaala ant title..

Sa tuwing na babasa ko ang luma kong gawa.. wala akong ibang ginawa kundi ang mapangiti ng mag isa.. Sobra akong nag papasalamat na may mga bagay sa paligid ko na nag papaalala sa akin kung sino ako ano ako noon..

e2 ang proj ko noong 3rd year ako.. wala akong binago d2 kahit isang letra.. kaya kung ano ang mabasa mo yan ang isinulat ko noon.. :D enjoy.. :D



Hapon noon naka upo ako noon sa cabanas nag-iisa. Tinitingnan ang mga punong sumasayaw ang hanging ang nag sisilbing awitin nila. Napangiti na lang ako habang pinanonood sila. Masaya silang nag sasayaw. Sa Sobra kong pag ka aliw ko sa panonood sa mga punong nag sasayaw di ko na malayang dumating pala ang aking kaklase. Tinanong niya ako kung bakit ako’y nag iisa. Ngumiti lang ako sa kanya. Napatanong tuloy siya kung ako’y may problema. “Wala” ang sagot ko sa kanya. Pinag paalam niya ang pagkuha niya ng aking mga Cd. Tumango ako nag papahiwatig ng aking pag payag. Napatingin ako sa langit napaka aliwalas nito ang sarap titigan. Sa tuwing tinititigan ko ito gumagaan ang pakiramdam ko. Napa tingin ako sa aking kaliwa may kumakanta. Ano ang kinakanta niya? Yung isa sa paburito kong kanta. Narinig ko sa kanya etong mga salitang ito “I needed some one like you in my life that there was an empty space in my heart you came at the right time in my life I’ll never forget how you brought the sun to shine in my life and took all the worries and fears that I had…” naka tingin lang ako sa kanya habang kinakanta niya iyon. Naalala ko tuloy yung isa kong kaibigan. Nakilala ko siya noong ako’y Grade six. Ang akala ko ay masungit siya pero ang totoo ay hindi. 4th Quarter nung naging mag katabi kami. Unti- unti na kilala ko siya hindi siya ganun. Ang saya niyang kasama ang saya niya katabi. Nang nakasama ko siya ang mga araw ko ay punong puno ng sopresa. Kakaiba talaga siya na sabi ko tuloy sa sarili ko noon “ Sana maging malapit kaming mag kaibigan” . Pero ang lahat ay may katapusan. Ang mga tawanan, ang mga biruan. Nakapag tapos na kami ng elementarya. Pero sa bawat pag tatapos na iyon ay may bagong simula na dapat kong harapin ng buong lakas ng loob at buong talino. Yung ang pagiging High School student ko!

Naisipan kong mag lakad-lakad hanggang sa madaanan ko ang isang gusali. Inisip ko kung papasok ba ako o hindi. Nagulat ako ng may humawak sa aking balikat napatingin ako sa aking likuran kaklase ko pala. Nag tanong siya kung pwede ko daw ba siyang samahan. Pumayag naman ako. Pag akyat naming sa ikatlong palapag nadaanan ko ang isang silid isang klasrum. Huminto ako sa aking pag lalakad wala paatubiling pumasok at iginala ang aking paningin. Nakita ko ang ang larawan ni Mama Mary. Natuwa ako dahil hanggang ngayon ay nan dun parin iyon.. mahigin tatlong taon na nang iniwan ko ang lugar na iyon. Marami akong masasayang alaala sa lugar na iyon. Napaka pasaway naming noong 1st year kami. Nag babatuhan kami ng papel, boy bawang at kahit anong pwedeng mabayo. Parang lagging may bagyo, lagging may gera. Magulo pero masaya. Ilang sandali bumalik na ang kaklase ko. Nakuha na raw niya ang pinapakuha sa kanya. Bago ako umalis sinulyapan ko muli ang silid aralang iyon. Iiwanan kong muli ng silid na iyon katulad ng pag iwan ko noon. Pag labas naman sa gusaling iyon ay umiba ako ng daan. Bumalik ako sa bumalik ako sa aking pag kakaupo sa cabanas. Sa aking pagkaka upon a isipang kong kunin ang aking note buk ubang sagutan ko ang aking takda. Habang iniisip ko yung mga kasagutan. May iba akong naisip, may iba akong naalala. Sino sila? Ang mga kaibigan ko. Ang Debyllyne, eto ang tawag naming sa grupo naming. Eto ang pigsamang letra ng aming mga pangalan. Walo kami sa grupo. Ang saya nila kasama. Yun ang totoo. Masaya, masaya ang bawat araw ko noong 2ny year ako walang araw, walang oras na hindi ako tumatawa. Pumapasok akong masaya at umuuwi ng ng masaya. Ang isang batas sa klasrum nay un “Hindi pwedeng naka simangor”. Madalas kaming na papagalitan ng mga teacher dahil sa maingay at magulo kami. Laluna na mga teacher sa 3rd year. Noon play fest, sa unang pag kakataon naging sound director ako. Ang hirap pala pag ganun ang trabaho. Lagi kang mapapagalitan ng ng director kapag di mo tapos ang pinagagawa sa iyo. Pero “Ok” lang masaya. Pagkatapos ng play tatawagin ka sa stage pag akyat mo makikita mo yung mga tao nag papalakpakan sila. Masarap sa pakiramdam pinapakpakan ka nila. Ang saya talaga! Ngayon ba mimiss ko sila yung pangungulit at panggugulo nila. Lagi ko tuloy naiisip kung bakit kailangan pang iramble yung mga section. Bakit pa? kung kelan komportable ka na sa mga kasama ko saka pa kailangan pang baguhin. Naalala ko tuloy yung kanta ni Avril Lavinge yung,
“Its no suppose to feel this way I need you I need you more and more each day Its no suppose hurt this way I need you I need you tell me..” ang title niya ay Why? Kasi marami akong tanong sa sarili ko sa mga makapaligid sakin.

Bagong taon.. bagong buhay nga ba?

Eto ang gusto kong title.. hahaha.. Bagong Taon Bagong buhay nga ba?
Bakit? wala lng na isip ko lang.. Iniisip ko lang ano ang mangyayari sa taon na ito.. may mabago kaya o may magbago.. haha.. :D :D :D

While I was in the library a while ago na isip ko ang mga nangyari nitong nakaraan taon.. natatwa lang ako sa mga na aalala ko.. para n nga akong tanga na nakangiti mag isa.. :D But i can't help it.. puro mga kalokohan ko kasama ang Block B ang naaalala ko.. :D :D :D :D