Uplifted from the past

After I graduated from high school maraming nang yari, maraming nag bago at nagging napakahirap para sa akin ang lahat. Every turn of my head I see memories of my past and it hurts me so much sa tuwing nakikita ko ang parehong parehong environment. Naging napaka hirap para sa akin ang mag cope up at mag move on maybe because I was so deeply in love with it and mainly because na iwan ako sa Araneta, alone. Torture para sa akin ang araw araw na pag pasok sa school dahil sa tuwing pumapasok ako sa campus, pain is like a candle being lighten in my heart. Ang lahat ng bagay ay nag papaalala sa akin ng nakaraan pero wala akong magawa kung hindi tiisin ang lahat ng sakit at lungkot na nararamdaman ko. There were times na parang gusto kong sumigaw just to ease the pain na nararamdaman ko. I was physically, mentally and emotionally affected and I don’t know what to do in my life. Parati akong lutang at wala sa sarili, sa tuwing nakatingin ako sa mga professor ko tumatagos lang tingin ko sa kanila na para silang invinsible sa paningin ko as if hindi sila nag eexist sa paligid. I remember noong 1st year college ako madalas akong mapagalitan ng Filipino professor ko dahil lagi akong nakatingin sa labas ng bintana at hindi nakikinig sa mga lesson na ititnuturo niya kaya’t madalas pinapaupo niya ako malapit sa kanya. Maraming nag tatanong sa akin kung bakit ko ginagawa iyon, kung ano ang meron sa labas ng bintana, pero wala akong maisagot, hindi ko alam ang dapat sabihin kung ano ang dapat isagot, hindi ko alam kung papaano sasabihin sa kanila ang totoong dahilan kung bakit, hindi ko magawang sabihin sa kanina na yun ang madalas kong gawin noong high school ako, hindi ko magawang sabihin sa kanila na ang totoong dahilan ay para maisip at maramdaman ko na tulad pa rin ng dati ang lahat, kahit alam ko na hindi. Minsan hindi ko rin maintindahina ang sarili ko kung bakit hindi ko maramdaman ang maging totoong masaya na maging tulad nang dati. They smile I smile but deep inside of me I feel so bad, they laugh I laugh but deep inside of me I wanted to cry.
Minsan kong sinabi sa sarili ko na hindi ko kailangan ng mga bagong kaibigan na masaya na ako sa mga kaibigan na meron ako na kontento na ako sa kung ano ang meron ako, yun nga lang nang panahon na iyon wala sila sa tabi ko they were about a thousand miles away from me and the thought of that hurts me a lot that they were not around me at the point I need someone to turn to at the point of my downfall, at the point of my breaking down. I was a loner during that time pinilit kong inilayo ang sarili ko sa maraming tao siguro dahil sa takot sa mga bagay na nasapaligid ko, hindi ko din ma indindihan kung bakit ganoon ang takot kong mapalapit sa iba takot na baka may mapalitan at makalimutan mga taong may malaking parte sa buhay ko. Natakot ako sa mga pagbabago sa mga bagay na hindi ko nakasanayan kaya’t bumuo ako ng sarili kong mundo gumawa ng pader sa pagitan ng totoong mundo. I lived in the darkness and the only thing exist are the memories of my past. I don’t want to give a damn sa sasabihin ng iba, tungkol sa kung ano ang nakikita nila sa akin noon my heart and my mind is very much occupied by the pain of missing my highschool friends at ang isipin pa ang kung ano man ang iniisip nila tungkol sa akin ay hindi ko na magawa pang isingit sa isip at puso ko.
Madalas kong ikutin ang buong campus nang mag isa at hindi ko na mabililang kung ilang beses ko na gagawa iyon sa isang buong araw . It made me happy sometimes sa tuwing napag mamasdan at nakikita ko ang mga lugar na minsan naging malaking parte na buhay ko, sa lugar kung saan minsan akong naging masaya, sa lugar kung saan binuo ko ang sarili, sa lugar kung saan binuo ko ang mga pangarap ko but all the time and every time na nakikita ko ang lahat it also gave unconditional pain in my heart tama nga ang sabi ng iba it makes us laugh whenever we remember the times we cry and when we remember the times we were happy and it makes us want to cry. I hate myself, because it hurts me so bad, it hurts coz I remember everything and I felt like I was the only one who remembers and I hate myself most when I’m wishing and hoping that it all happens again na sana tulad na lang dati ang lahat. Pero pwede pa kaya? I love my past and it hurts me that I have it no longer. I can’t let go of it even thinking of forgetting it hurts me, but my past, its memories, it is the same reason why I keep on going and why I stand still.
I am broken and nobody knows how broken I become because of it, because of the memories of my past. I was in deep pain and the pain grow and grow each and every day na pakiramdam ko wala nang natira sa akin but pain and memories. But I kept everything inside of me and decided not to tell anybody how I felt. I try to wear a mask of happiness so that no one will know how I truly feel and no one will ask what I really feel but behind the mask I know I cannot pretend it is me who is in pain. But it’s better to keep it rather than to explain how I truly feel because it much harder, much more painful kapag nalaman ko na wala naman silang pakialam sa kung ano ang totoo kong nararamdaman. Pero alam ko na hindi ko pwedeng dayain ang sarili ko sa totoo kong nararamdaman, na sasaktan ako dahil wala sila sa tabi ko at dahil gusto ko na sila ang kasama ko.
I used to play basketball with my ex-team mates and friends na lahat highschool student and some people say that I should stay away from them because I am no longer high school student na college na ako pero imbes na lumayo I been more closer to them even more at naging assistant coach pa nila ako. I don’t care sa mga sinasabi ng iba the important thing is me, na masaya ako pag kasama sila maybe you may think I am being unreasonable and selfish pero hindi mo alam, hindi nila alam yung pinagdadaan ko nang mga panahon na iyon, yung nararamdaman ko, kung gaano kasakit yung pilit kong tinataboy sa puso ko, yung bitbitbit ko. My team were there, they were my last chance, my last hope, my harbor, my haven, my resting place with them I forget about pain, I forget about missing anyone and with them around me I am genuinely happy kapag kasama ko sila pakiramadam ko tulad pa rin ng dati ang lahat at walang nag bago. That is why I really love to be with them.
I look at myself as a road. I am at the point of intersection at that time, pero na guluhan ko at hindi ko alam kung tatawid ba ako at uurong ng pasulong o mag u-uturn, at napili ko na mag u-turn, but pain is all I got sa naging decision ko. My world falls apart; everything falls apart at hindi ko alam kung papaano ko muling bubuuhin ang sarili ko.
My first year in college, is my moment of grief, moment of questioning why things are being that way, moment of darkness, tears, and pain. As I go along in my life with traces of tears and fears, with questions unanswered and with pain in my heart. I never expect, one day, that my world will turn in a way I never expect it to be, that one day as I open my eyes my mind starting realized na kailangan ko na ng pag babago, na kailangan ko nang mag bago, na sobra sobra na yung sakit na meron sa puso ko, na malalim na pala ang sugat na ako mismo ang may gawa. I am the one who turn my back from my present life and lived in the past, so I am the reason of my own sufferings and I don’t blame anyone of what I felt.
But how can I move on kung lahat ng nakikita ko ay parte ng nakaraan, nakaraang ayokong kalimutan. How can I move on? yan ang paulit ulit kong tanong sa sarili ko. Every day I try to answer question of my heart, every day I try to fix my broken heart, every day I try to open my eye, every day I try to forget what consumes my mind. But one day I asked how much is my worth for those I care and fought for and for those I love most. As I tried to seek for all the answer, I moved backward and separated myself away from them, I was a thousand miles away I’m into a place where their memories never exist. I test them; I asked myself what if hindi ako mag paramdam sa kanila, what if hindi ako mag text, mag comment sa Friendster, mag email or mag open man lang ng yahoo massager, what if totally walang communication. Just for me to know if they would look for me, just for me to know if they would care to ask where the hell I am, if they would care to text me. I wait, I wait hanggang sa dumating ang point na napagod ako sa kakahintay, napagod na umasa that someone will reach out for me kahit isa man lang sa kanila and It hurts to know that no one cares, hindi ko ma explain yung sakit na naramdaman ko ng panahong iyon. I asked myself if I’m not worthy of anything. Ganun pala kasakit mabalewala ng mga taong sobrang mahalaga, sobrang mahal mo. I asked myself kung kailangan ko pa bang maramdaman iyon para magising ako sa katotohanan na marami na talagang nag bago sa paligid ko. Masakit? Oo, Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin para mabawasan yung sakit na nararamdaman ko ng panahong iyon. Gusto kong talikuran ang lahat, kalimutan ang lahat pero hindi ko kaya dahil sa simpleng dahilan dahil I am too in love with them, sobrang mahal na mahal, sobrang importante. I think of them as reason of my happiness, yung pakiramdam na hindi ako masaya kung wala sila kung hindi sila ang kasama ko. But after what happen things change, I want to change, I try not to care if yung changes ay makakabuti sa iba o hindi pero alam ko makakabuti para sa akin. I want face my life for my own sake.
Second year college 1st semester may tour kami noon 2 days and 1 night very short time right? Pero para sa akin, isa iyon sa importante point ng college life ko dahil nang mga panahon na iyo, iyon ang simula ng mga realization ko. I am with the people na hindi ko inaasahan na magkakaroon ng malaking part sa pag move on ko, sila ang nag mumulat sa akin ng maraming bagay, na pwede pa rin akong maging masaya, na totoong masaya kahit wala ang mga taong iniisip kong kaligayahan ko. There still chances, that it’s not yet too late to go back to the track I once loose that life is really like a road pwedeng mag U-turn. They help to wake up from my night mare. I thank them for helping me to be back again to life. 2nd semester lumipat ako ng block not because hindi na ako masaya sa kanila but because I want to explore more gusto kong malaman kung ano ang pwedeng mang yari, ano ang pwede kong maramdaman. Kilala ko ang mga tao sa block na nilipatan ko ever since kahit palipat lipat ako ng block walang naging iba sa kanila kapag nakakasama ko sila or nakakasalubong sa lobby they greet me with a smile. Pero mas iba kapag kasama sila dahil sa tuwing kasama ko sila pakiramdam ko everything is new, everyday is learning they give me the sense of belonging na kahit na hindi ako belong sa group nila hindi nila pinaramdam na hindi ako member ng group they treat me well and love me the same way they treat others. With the two blocks na nakasama ko noong second year ako I am very much thankful sa kanila because they help me and they make me realized that moving forward is the only thing to cope up from the past. They lighten up my road and journey with me to the path which I failed to take.
My second year life is my turning point dahil iyon ang panahon kung kalian inisip kong mabuti kung ano ang dapat kong gawin sa pain na meron sa puso, kung ano ang dapat kong gawin to heal all wounds and fixed my broken soul, dahil doon muling nagkaroon ng ibang direksyon ang buhay ko. As I asked myself how I can move on, I distance myself from the people of my past, for me to get over them easily para makapagsimula ulit, para muling mahanap ang sarili ko na nawala. Iyon lang ang naisip kong paraan para makapagsimula muli, maging okey ulit tulad nga nang nabasa ko if you want changes, if you want to change and move on you must be willing to sacrifice the old one to the new one at iyon ang ginawa ko. But it doesn’t mean I don’t love them anymore it’s just that need some time for myself para mahanap ang sarili ko, yung dating ako. At first it really hurts me dahil minsan sa kanila umikot ang mundo ko, na isang text nila agad akong mag papaload para makareply, na isang aya lang nila sa akin agad akong pupunta but later own nasanay na lang ako na wala sila sa paligid ko, nagawa ko na humindi at hindi makipagkita, nagawa kong hindi magtext sa kanila. Mind over matter kaya nagawa ko ang mga iyon at dahil na rin sa tulong mga taong madalas kong makasama at dahil hindi rin naman sila madalas na magparamdam at mag text. As I separate myself from the old one I open myself to new one and decided to be with them at ito ang isa sa mga bagay na hindi agad naisip gawin nang nasa first year college ako.
Kinulong ko ang sarili ko sa nakaraan, hinayaan kong lamunin ako ng nakaraan, kaya’t marami akong hindi nakita at naging bulag ako sa mga bagay na sana ay noon ko pa dapat nakita. I realized that everything comes from within that help comes from within walang ibang pwedeng tumulong sa akin kung hindi ang sarili ko. Hindi ako magiging maasaya kung hindi ko tutulungan ang sarili ko kung hindi ko hahayaan ang sarili. Sino pa ba ang pwedeng magsabi na dapat akong maging masaya kung hindi ang sarili ko din.
Now, after two years, I am apparently happy and contented sa buhay na meron ako. I am happy enough for all the simple things that I have and to all the simple things that makes me happy. I already accept that I am no longer a high school student na college na ako. I am happy and enjoying the company with the new people na meron ako sa ngayon. Now, I am trying to look back without hesitation, fear, pain, tears and not being hurt. I’m trying to look at my life now and see the smile, hear the laugh and enjoy life as if they were my first time. I now give more attentions to all things around me, to all the things that I do and to all the people around me. I let myself be free again, do everything I want, experience everything,I try not to limit myself to the things na gusto kong gawin, na pwede kong gawin. I let myself enjoy everything and I let myself enjoy the times with the people I never expect to be with and enjoy life kasama ang mga taong gusto kong kasama. Marami man ang nag bago sa paligid ko at alam ko na isa ako sa mga iyon ay wala akong pinag sisisihan Life is what we make it ako ang nag decide sa lahat walang pumilit, wala nag utos. Lahat ng ginawa ko ay ginawa ko dahil iyon ang gusto kong gawin, lahat ng bagay na ginawa ko dahil yuon ang naramdaman ko, lahat ng sakit, lahat ng lungkot, lahat ng luha walang kahit sinong may kasalanan kung hindi ako. I am now the person that I never expect to be because of my own doing because I let pain turns me into a person I am not. I know isa akong malaking duwag dahil na takot ako sa mga pagbabago, sa mga pwedeng mawala at mapalitan. Pero masisisi ba ninyo ako kung na kontento at masaya na ako sa mga bagay na meron ako noon na ayoko nang mabago iyon? Alam ko na naging bulag ako sa katotohanan, sa mga bagay na sana ay noon ko pa dapat nalaman at nakita. I know I am wrong and I admit my mistake at pinanindigan ko ang lahat ng ginawa ko.
I feel sorry sa mga taong nakalimutan ko, sa mga tao na nasaktan ko, sa mga nabaliwala ko, sa mga taong noon pa ay hindi na ako iniwan, sa mga tao na noon pa lagi andyan para sa akin, sa mga taong noon pa lagi akong pinapahalagahan at minamahal dahil naging makasarili ako, dahil sarili ko lang ang inisip ko, yung sarili kong pain lang ang inisip ko, hindi ko na isip na may nasasaktan na ako, hindi ko na isip na meron akong nababalewala na tao na higit na importante at higit na kailangan ko, yung tao na mula noon hanggang ngayon hindi man kami mag kita oras oras o araw araw hindi niya pinaramdam sa akin na malayo siya.
Two years, ganoon katagal bago ako maging okey ulit. Dalawang taon/apat na semester ang dumaan bago maging maayos ang lahat ng bagay na minsan naging magulo sa buhay ko. Now I am third year college, nag hilom na ang lahat ng sakit, now I can finally say I move on and get over the memories, hindi ko na iniisip na sana highschool na lang ulit ako, na sana lahat ng bagay ay parang high school lang, hindi na rin ako madalas na nakatingin sa labas ng bintana, hindi na rin madalas ang pag titig ko sa highshool building at hindi na ako nasasaktan pag nakatitig ako doon. Tapos na ang dalawang taong iyon, wala nang luha, wala na yung sakit and now I am starting a new year, a new life and new me. Whatever happens before, wala akong pinag sisihan because I learn a lot of things, I gain a lot of experience. Yes, it’s hard to let go of the things that I love and the things that I learn to love it’s is really hard and it shows naman dahil dalawang taon ang pinalipas ko bago ako tulyang magakapag let go it’s really hard and it takes time and courage for me to accept it, na wala na sila sa tabi ko, na nawala na sila sa tabi ko. I hold too much of my past and holding too much of the past give nothing but pain and heart break I learn that accepting is the key to happiness, accepting that in this world, changes is the only constant and permanent at ang umasa na ang lahat ay hindi mag babago at mawawala ay isang malaking kalokohan. Kinailangan ko ng mahabang panahon para matanggap ko na tapos na ang isang parte ng buhay ko, na tapos na ang pagiging high school student ko, na hindi ko na maibabalik pa ang kung ano man ang nawala at kung ano man ang nasira. Hindi ko na maibabalik pa ang panahon kung kelan very secured ako, na ang lahat ng kailangan ko ay nasa paligid ko lang, ang lahat ng saya at ang mga panahaon noong nasa HS building pa ako at ang mga panahon kung kelan ang inisip ko lang ay pumasok sa school para makasama ang mga taong mahalaga sa buhay ko but I realize mali ako na umasa sa kanila, na sa kanila ko lang idedepende ang kaligayahan ko at dahil doon ay nakalimutan ko ang sarili ko, nakalimutan ko na nasasaktan ako, nakalimutan ko din na that they have their own life to live that they have their own choice and that is way I should let them go and let them enjoy their life on their own and let them choose kung sino man ang gusto nilang makasama. It takes time for me to move on because I always compare my past, my previous life to my present life na lagi kong iniisip na dati ganito, dati laging ganito, dati lagi lang silang andyan, dati..dati..dati.. laging dati, puro dati kaya mas lalo akong nasaktan at hindi nakapag move on kaagad. But life goes on kung may mawala man surely meron darating because life is a cycle when we lose we gain and that’s life, learn to accept that in this life that we have it always comes to an end. Now, I much learn the value of people around me the value of the presence of the people na alam ko na lagging andyan para sa akin, na importante sa akin, na alam ko na pinapahalagahan din. Now I love my self more than before.
Daylight has come, two years has gone, but there still a lot of years to come, there are still a lot of time to change the things that I have done wrong marami pang chance para maging masaya ulit marami pa ang makakasamang kong tao na magiging importante sa akin , marami pang pwedeng mawala,marami pa ang mga pagbabagong pwedeng mangyari. Pero iiwan ko iyon para bukas sa future dahil ang importante ay ang ngayon. It’s time to move forward, to enjoy the journey with the people na andyan para sa akin, na nasa tabi ko, it’s time to love life and love myself, it is time to be inspired again and be more than the person of my yesterday and it is time to be happy again. Seeing the smiles on the faces of the people who are important to my life and hearing their laugh makes me happy and want to move on and dream again and make that dream into reality. Now is the start, today is the start of another memories to be keep and another day to be cherish. Now I am living in the moment, I am ready to face the challenge and accept the challenge that life will offer me. I know I can do this. Ako pa! :D